Mars Inc. en Barry Callebaut verwachten tegen 2020 een cacaotekort van 1 miljoen ton. De uitdaging om dat tekort weg te werken, ligt volgens Vredeseilanden zeker niet alleen op technolgisch vlak. De kernvraag is: hoe houden we boeren in de stiel? Hoe zorgen we ervoor dat boeren een fatsoenlijk inkomen verdienen voor de cacao die ze telen?
Want daar knelt het schoentje. Zelfs als de prijzen hoog zijn op de internationale markt, weet een doorsnee cacaoboer dat zelden te verzilveren in een hoger inkomen. Dan verlaten boeren de stiel of schakelen ze over op andere teelten. De gemiddelde leeftijd van cacaoboeren gaat inmiddels richting 60 jaar.
Dat verhaal klinkt gekend in de oren. Overal ter wereld, ook bij ons, zien we boeren ploeteren om in business te blijven. De in hoofdzaak familiale bedrijven kunnen niet langer alle prijsdruk en alle risico's verbonden aan landbouw torsen.
Daarom is wat er vandaag in de cacaosector gebeurt een interessante case voor iedereen in de landbouw- en voedingssector.
Geconfronteerd met een crisis van schaarste, zijn de grote chocoladebedrijven jaren geleden al gaan samenzitten om pre-competitief afspraken te maken rond een aantal standaarden op ecologisch en sociaal vlak - het zogenaamde Cocoa Sustainability partnership. En allemaal zijn ze hun toeleveringsketens gaan ontrafelen tot bij de producent. Ze beseffen dat ze weer verantwoordelijkheid moeten opnemen voor wat er gebeurt aan de kant van de boer, willen ze een kwaliteitsproduct blijven leveren.
Om die reden zie je dus bedrijven als Mars, Ethiquable, Ritter Sport partnerschappen sluiten met ngo's en boeren om het business model achter cacaoteelt te hertekenen.
Ze gaan daarbij mee investeren in droogplaatsen, kwaliteitslabo's, opleidingen, boomkwekerijen, goedkope kredieten. Er worden duidelijke prijsafspraken gemaakt: welke prijs krijgt een boer voor welk kwaliteitsniveau. Ngo's faciliteren dat proces en bieden ondersteuning bij de vorming van coöperaties die boeren toelaten om samen te stockeren, verwerken en verkopen.Vredeseilanden werkt zo mee aan de opleiding van ‘cacao docters’ in Indonesië. Dat zijn straffe boeren die de stiel leren kennen aan hun collega’s. Op die manier wordt stelselmatig vooruitgang gemaakt op vlak van kwaliteit en duurzaamheid, en wordt er diepgang gegeven aan hun relatie met Mars.
Zo ontstaat een keten waarin winsten én risico's weer billijker gespreid zijn. Waar sociaal-economische vooruitgang van boerenfamilies gekoppeld wordt aan een verzekerde toelevering. Dit zijn sleutelprincipes die ook dringend mainstream moeten worden in de rest van de landbouw- en voedingssector.
Vanuit die visie faciliteert Vredeseilanden in Indonesië, Nicaragua, Peru en Ecuador samenwerkingen tussen cacaoboeren en chocoladebedrijven als Mars, Ritter Sport en Ethiquable. Maar het blijft niet bij cacao. Ook in onze ketens rond rijst, koffie, groeten en fruit worden deze principes steeds meer een must voor alle betrokkenen.
Jelle Goossens, communicatiemedewerker (@jasperwiet)
Campagne 2015 - Nu nog op uw bord, straks in het museum: #savethefoodture
Vredeseilanden voert in januari campagne rond het groeiende probleem van schaarste op voedselmarkten. Meer achtergrond vind je in ons achtergronddossier.
